Spawanie gazem zaczęło się formować dopiero pod schyłek osiemnastego wieku, to jest od chwili wymyślenia metod uzyskiwania gazów palnych a także tlenu niezbędnych do spajania metali.
Metodę wytwarzania O2 zaobserwował Priestley (UK) w 1774 r., natomiast poważna wytwórczość tlenu zaczyna się dopiero od roku 1883, w jakim to Polacy – Wróblewski oraz Olszewski wymyślili sposób otrzymywania płynnego tlenu. Dalszy awans w tej dyscyplinie był za sprawą Lindego (Niemcy) i Claude’a (Francuz) jacy w r. 1899 uruchomili aparaturę do produkcji O2 na miarę masową. Rozważania nad właściwościami płomienia oksyacetylenowego dokonane przez Le Chateliera (Francja) pokazały, że płomień acetylenowo-tlenowy osiąga idealniejszą temperaturę o ponad tysiąc stopni od płomienia wodorowo-tlenowego. Z kolei użycie etynu do łączenia stało się powszechne.
Zbyt na ogromne ilości acetylenu był rozpoczęty zastosowaniem go do latarni i do spajania, po zbudowaniu palnika acetylenowo-tlenowego przez Francuza Charlesa Picarda w 1901 r.
W polskim regionie bardzo szeroko używano spwaania gazowgo w latach 1910-1925. Była to w tamtych czasach specyficzna metoda spawania, nie znano żadnej innej, do czasu opracowania spawania elektrycznego.