Pierwszy raz spojenie gazowe zostało wykorzystane w roku 1802 w Stanach Zjedn. przez Harego, który zaprojektował palnik wodorowo-tlenowy. Obserwacje oddziaływania żarzenia wodorowo-tlenowego pokazały, że płomień ma wysoką temperaturę (ok. 2000°C) i można nim topić wszelkie metale a także stopy.
Metodę uzyskiwania O2 zaobserwował Priestley (Anglia) w 1774 roku, ale właściwa wytwarzanie tlenu przypada zaledwie na rok 1883, w jakim to Polacy – Wróblewski oraz Olszewski opracowali sposób uzyskiwania skroplonego powietrza. Dalszy rozkwit w tej dziedzinie był robotą Lindego (Niemcy) oraz Claude’a (Francuz) jacy w r. 1899 uruchomili maszynerię do wytwórczości O2 na skalę seryjną. Rozważania nad cechami płomienia acetylenowo-tlenowego zrealizowane poprzez Le Chateliera (Francja) wykazały, że płomień oksyacetylenowy ma idealniejszą temperaturę o przynajmniej 1000°C od płomienia wodorowo-tlenowego. W następnej kolejności zastosowanie acetylenu do spawania stało się uniwersalne.
Wczesny palnik do zgrzewania oksyacetylenowego skonstruował Picard (Francja) w roku 1901, rozpoczynając w taki sposób przyrost wytwórczości etynu, który znajdował wykorzystanie nie tylko do wiązania metali, a i jako gaz oświetleniowy.
Najintensywniejszy wzrost spawania acetylenowo-tlenowego (gazowego) w PL wpada na lata 1910-1925, gdy to technologię spajania gazowego (jedynie wtedy znaną) wykorzystywano na szeroką skalę w całym przemyśle.